۷ گام برای غلبه به ترس از عکاسی خیابانی:

عکاسی خیابانی:
۷ گام برای غلبه بر ترس از عکاسی خیابانی نوشته ای از james maher – نویسنده ی کتاب اساس عکاسی خیابانی

سلام اسم من جیمزه و من در حال ریکاوری از ترس عکاسی خیابانی هام
من خیلی وقته که دارم از غریبه ها عکس میگیرم و با اینکه بیشتر اعتماد به نفس کسب کردم و
راحت تر شدم،باز گاهی اوقات از خواب بیدار میشم و همون حس بار اول رو دارم.

عکاسی از مردم در خیابان به صراحت از فاصله ی نزدیک میتونه باعث وحشت بشه، مخصوصا اگه شما
مثل من ذاتادرونگرا باشید. رایج ترین نظری که من درباره ی عکاسی خیابانی میبینم اینه که مردم آنقدر
عصبی میشن تا بخوان امتحانش کنن یا بیرون میرن تا امتحانش کنن ولی بعد از ترس خشک میشن.

همه خشک میشن. همه خشک میشیم. عکاسی خیابانی بسیار لذت بخشه وقتی که اول شما با این کوه مشکل
مبارزه میکنید، مخصوصا اگه درونگرا باشید اما مشکل اینه که اکثر مردم قبل ازاینکه یاد بگیرند تا ازش عبور کنند،
متوقف میشوند.

بنابراین اگه شما تازه پا به عرصه ی عکاسی خیابانی گذاشتید یا زیاد تمرین نداشتید، پروسه یا تکنیکی که
بتونه به این ترستون غلبه کنه چه چیزیه ؟
در نهایت، زمان و تمرین تنها راه حقیقی برای انجامشه اما گام های زیادی وجود داره که بتونید این کارو
از اول برای خودتان آسانتر کنید.

پرتره ی خیابانی زمانی ست که کسی عکسی را در خیابان میگیرد. این ساده و سریع و آسانه. علاوه برگرفتن
پرتره های فوق العاده و تجربه در این نوع عکاسی، این بهترین راهه تا سریعا با غریبه ها در خیابان
احساس راحتی کنید.

گام اول: امتحان عکاسی پرتره در خیابان

آنچه شما یاد خواهید گرفت این است که چگونه اکثر مردم واقعا هیجان زده خواهند شد زمانی که ازشون
درخواست میکنید و این احساس خوبی برای آنچه که در تلاش انجام دادنش هستید، بهتون میده.
شما تبدیل به جالب ترین لحظه از روزشون و داستانی که وقتی که اونها در خانه تعریف میکنند، میشوید.

گام دوم:جایی رو انتخاب کنید و بگذارید مردم به سمتتون بپیوندند.

اگر شما به طور مداوم در حال حرکت باشید و جابجا شوید بنابراین بسیار سخت خواهد بود که
نه تنها نتونید لحظه ها رو ببینید بلکه ممکنه بی توجه و ناخوداگاه مسیرتونو تغییر بدید. انجام این کار
باعث میشه که حس کنید به فضای شخصی کس دیگه ای تجاوز کردید.

در عوض یک نقطه را با تعداد زیاد رفت و امد یا پس زمینه ی جالب انتخاب کنید و
منتظر بمانید
تا مردم به شما بپبوندند. بدین ترتیب، موضوع هاتون به عضای شما وارد میشوند و ورق برخواهد گشت.
شما با اعتماد به نفس بیشتری ازشون عکسبرداری میکنید و همچنین کمتر بنظر میرسه که آنها به شما
توجه خواهند کرد.

گام سوم: از یک لنز کوچک با زاویه ی بزرگ استفاده کنید.

من زوم کردنو دوس دارم. بسیاری از فواصل مختلف کانونی در نوک انگشتان شماست که برای هر وضعیت عکاسی
که ممکنه شما باهاش مواجه شوید. اما اگر شما از عکاسی خیابانی میترسید، این میتواند بدترین دشمنتان باشد.
لنزهای زوم خیلی سنگین و بزرگ و عنصر قابل توجهی از دوربینتان هستند. این سایز دوربینتون نیست که قابل توجهه،
بلکه طول لنزتونه.

وقتی که لنز ۲۴-۷۰ یا ۷۰-۲۰۰ رو روی دوربین canon 5D mark II قرار میدم، هر کسی که از کنارم رد میشه
بهش خیره میشه که در اطراف گردن و دستانم آویزان است. با این حال، وقتی که به نور مورد نظرم میرسم،
لنز اولیه کوچک ۲۸ میلی متریم رو وصل میکنم، دوربین ناپدید میشه. مردم بدون متوجه شدن سمتش می آیند
با اینکه بدنه ی دوربین ۵D mark II نسبتا بزرگه.

این تفاوت باور نکردنی ست و نه تنها دونستن اینکه مردم متوجهتون نمیشوند به شما احساس شجاعت خواهد داد،
بلکه سرعت آنکه بتوانید دوربین خود را کنترل کنید به شما جسارت بیشتری خواهد داد.

گام چهارم: از مرکز تمرین hip و zone بکشید.

عکسبرداری از hip زمانی ست که شما بدون نگاه کردن به منظره یاب عکاسی میکنید. ساده ترین کار این است که نور یک لنز اصلی با زاویه دید وسیع را در نظر بگیرید، به طوری که می توانید بدون نگاه کردن به طور منظم فریم دهید. تمرکز دادن به منطقه یا تمرکز پیش روی به یک فاصله خاص برای تصویربرداری در این روش ضروری است.

اما عکاسی به طریق hip به این معنی نیست که شما باید دوربینتان را در همه جا بچرخانید و به صورت رندوم عکس بگیرید. این کاملا برعکسه. من معمولا تو این روش دوربینمو درست زیر گردنم میزارم و عکس میگیرم. این همان فریمی ست که چشمهایم کمی پایینتر رو میبینه بطوریکه بنظر نمیاد که در حال عکس گرفتن باشم.

علاوه بر این اگر شما در یک منطقه ی پر رفت و آمد نیستید بنابراین میتوانید دوربین را خارج از مچ دست خود در کنارتان نگه دارید و دور از دیدرس تا زمانی که نیاز به عکس گرفتن باشید. این باعث میشود تا فاصله ای مردم متوجه دوربینتان نشوند.

گام پنجم: وانمود کنید که توریست هستید و در حال عکاسی از پس زمینه.

من معمولا همیشه این کار رو انجام میدم مخصوصا وقتی خارج از در یک منطقه ی عمومی ام و منتظرم تا مردم وارد منطقه بشوند. سعی کنید که بطور مستقیم به سوژه هاتون نگاه نکنید و کاری کنید که بنظر بیاد دارید از پس زمینه ی پشتشون و کمی از کنارشون عکس میگیرید. سپس، بعد از گرفتن عکستون از شخص مورد نظر، دوربین را همانطوری نگه دارید انگار که هنوز در حال عکس گرفتن از پس زمینه ی آنها هستید.

لبخند رو صورتتوت داشته باشید و مثه همه ی توریستهای دیگه گمشده بنطر بیاید. مردم به توریستها روحیه ی زیادی میدن.

گاهی اوقات این مردمی که شما ازشون عکس میگیرید دلیل نگرانیتون نیستند، بلکه ۱۰ نفر دیگه ای که پشت چراغ قرمز ایستادند و به شما خیره شدند، هستند. اینجا جاییه که شما باید با اطمینان به کارتون ادامه بدید.

گام ششم: نگاه با اعتماد به نفس.

این کلید واقعی برای عدم توجه است. این بسیار جالب است، زمانی که با اعتماد به نفس نگاه می کنید، مثل اینکه می دانید که چه کاری انجام می دهید، مردم شما را نادیده می گیرند، حتی اگر راه خود را در اطراف پیاده روها بچینید. این زمان که شما وحشت زده و پیش پا افتاده بنظر میرسید مردم شروع به دیدن شما خواهند کرد چون اونها نسبت به اضطرابتون برتری خواهند یافت. بعد از همه ی اینها، اگر شما مضطرب باشید یعنی دارید کاری اشتباه انجام میدهید، درست؟ و اگه با اعتماد به نفس باشید به این معنی ست که کار درستی رو انجام میدهید.

حتی اگه احساس اعتماد به نفس نمیکنید، با اعتماد به نفس و جسور عمل کنید. کمی مکث کنید، و لبخند رو صورت بندازید.

گام هفتم: سوژه ی خود را عاقلانه انتخاب کنید.

عالم قدیمی عکاسی خیابانی میگوید:”مراقب باشید از چه کسی عکس میگیرید؛ آنها هم ممکن است از شما عکس بگیرند.”

این احتمالا مهمترین نکته است. شما نیاز دارید که سوژه تونو عاقلانه انتخاب کنید. اگه فردی را ببینید که فکر میکنید خطرناک است، همانند یک معتاد یا کسی با نگاه غضبناک، از آنها عکس نگیر (مگر اینکه عکاسی بهترین بخش زندگیتان باشه، که در این صورت هر کاری که میتوانید انجام دهید تا از آن عکس بگیرید). اگر نقاط عطفتان را عاقلانه انتخاب کنید بنابراین دیگر نخواهید ترسید چون شما میدانید که وارد آن اختلال نخواهید شد. زمان هایی که شما گیر می افتید به امور صمیمانه تبدیل خواهد شد که به مردم میگید که دارید چه کاری انجام میدهید، با لبخندی مشتاق عکس را به آنها نشادن دهید، کارت خود را به آنها بدهید و پیشنهاد فرستادن عکسشان را برای آنها مطدح کنید.

بزرگترین ترستون به راحتی به بهترین لحظه از زندگی تبدیل خواهد شد.

کمدینی که اسمش را فراموش کردم داستانی درباره ی به یاد ماندنی ترین لحظه ی حرفه ی کمدی اش تعریف کرد. اولین بار بود که جلوی جمعیت زیادی به روی استیج میرفت. اون از اجرا رو صحنه به شدت وحشت زده بود ولی بعد به راحتی اتفاق افتاد، همانطور که برای هر کمدینی در بعضی مواقع اتفاق می افته. چیزی که او رو به وجد آورد این بود که با تجربه ی خلاص شدن و آزادی تموم شد. او فهمید که این کار نکشتش و آنقدرها هم بد نبود، و بعد از آنکه آن نگرانی از بین رفت، او بیشتر به خودش اطمینان پیدا کرد و در نهایت مهارتش بهتر شد.

به همین ترتیب، گیر افتادن در حال عکاسی از کسی آنقدر ها هم بد نیست. پس از شر این ترس خلاص شوید و بیرون بروید و گیر بیفتید. به آنها بگویید که در حال یاد گیری عکاسی خیابانی هستید. زوجهای متاهل بهترین افرادی هستند که این را امتحان می کنند زیرا آنها عکس را دوست دارند و آنها را می خواهند. اکثر زوج ها عکسی از خود ندارند و به آنها احترام می گذارند.

نکات پایانی

برخی از این نکات ممکن است برای شما آسان باشد و بعضی ممکن است برای امتحان کردن ترسناک باشند. به یاد داشته باشید که ما همه از یک جایی شروع کردیم و آنهایی که موفق شدند همان هایی هستند که به بیرون رفتند و تلاش کردند. انتظار نداشته باشید که ترس به سرعت از بین برود و اگر هم از بین نرفت ناامید نشوید. اگر روزی به طرز دور از انتظاری احساس عصبی بودن میکنید، بنابراین این روزی است که که باید به زور خودتان را به بیرون از خانه بکشید؛ روزی است که شما میرید تا بهترین روز عکاسی در خیابان را داشته باشید.

هدف شما باید هر بار که به بیرون می روید  کمی بهتر شده باشد. سپس، یک روزی شما از خواب بیدار خواهید شد و خواهید دید که بیشتر ترس از بین رفته است.

ترجمه: الیا رضایی